Inmiddels is het al weer een tijdje geleden dat jullie van mij gehoord hebben. Aan excuses begin ik niet meer, want ik besef inmiddels dat tijd een schaarstegoed is en veel te kostbaar om weer een hele middag in een internetcafé te zitten. Gisterenmiddag heb ik al weer 5 uur besteed aan de selectie van foto´s van week 13, 14, 15, dus u zult allen begrijpen dat ik het zonnetje buiten prefereer boven dit internetcafe. Enfin, het dagboek moet toch weer bijgewerkt worden dus hier zit ik weer. Op het moment van schrijven bevind ik mij in Sucre, het zuidwesten van Bolivia. Heb net een nachtelijke busreis van 13 uur achter de rug vanuit La Paz. Had ik een vet relaxte bus geregeld met een soort van ligbedden, kotst Renée het hele geval onder. Gentleman als ik ben, heb ik ook nog mijn schone stoel afgestaan en heb ik liggen creperen in een hoekje vannacht. Anyway, ik leef nog en met lichtelijk vierkante oogjes bericht ik jullie over mijn laatste perikelen in Peru en Bolivia.

Na de hele Inca Trail, bezochten we lake Titicaca, het grootste navigeerbare meer van Zuid-Amerika dat gedeeld wordt tussen Peru en Bolivia. Het ligt op 4000 m hoogte, heeft een bijzonder helder blauwe kleur en is haar uitgestrektheid is enorm. Vanuit de Peruaanse kant benaderden we dit gigantische meer via de stad Puno, een chaotische stad waar ik niet teveel woorden aan vuil wil maken. Via een boot hebben we een tocht over de Peruaanse eilanden op lake Titicaca gemaakt. De eerste eilanden waren de floating islands, en zoals de naam als doet suggereren, deze drijven daadwerkelijk! Er zijn een aantal eilandbewoners zo gek om van riet een drijvend eiland te bouwen dat ze zo nu en dan verankeren in de bodem. Om de zoveel dagen moet er weer een hoeveelheid riet bovenop gegooid worden, om de rottende laag aan de onderkant aan te compenseren. Huisjes, boten, alles wordt letterlijk van riet gemaakt. Het dient zelfs als primaire voedsel voor die mennekes! Snap niet dat dit volk de leeftijdgrens van 40 uberhaupt bereikt. Eiland nummer twee dat werd aangedaan was veel groter, genaamd Amantani. Hier werden we middenin een lokaal gezin gedropt, wiens eerste taal niet eens Spaans was, maar het locale ´Aymara´. Communicatief zorgde dit uiteraard voor de nodige misverstanden. Voelde me een beetje als een kandidaat uit dat tv-programma ´Groeten uit de Rimboe´. Als je vroeg waar de wc was, kreeg je een extra bord voedsel voorgeschoteld haha. De kleine Daisy van 8 jaar had al taken voor een 18-jarige en bleek voor de anderhalve dag onze gids te zijn. We hadden het op Isla Amantani wel getroffen, want er bleek zojuist een jaarlijks festival aan de gang te zijn, dus we werden meteen naar de andere kant van het eiland getrokken om aan de ceremonies deel te nemen. Traditionele outfits, veel gedanks, maar hoofdingredient Bier zorgden voor een vermakelijk schouwspel tijdens onze middag. ´s avonds gesunset op de punt van het eiland, maar vervolgens was het rennen naar huis om warme kleren te gaan halen. Overdag is het op 4000 m best uit te houden in de volle zon (ookal blijft het wel frisjes op die hoogte), ´s avonds daalt de temperatuur ramp richting vriespunt of daar onder. ´s Avonds werden Renée en ik uitgenodigd voor het avondfeest, op de voorwaarde dat we ons in tradionele kledij hesen. De bijbehorende foto is een lachertje. Enfin, de avondinvulling was even vermakelijk. De volgende dag konden we ons opmaken voor het laatste en tevens mooiste eiland, Isla Taquile. In een soort van piramidevorm, geeft dit eiland een bijzonder uitzicht over het meer, en dan wordt eigenlijk alleen maar meer duidelijk dat de horizon eerder in het oog valt dan er land te zien is. De locale bevolking weet zich weer geheel anders uit te dossen dan een eiland verderop, cultuur genoeg dus! Na 2 dagen eilandhoppen, was ik blij dat we van onze algemene gids Bruno from Puno (ik walg iedereen weer van dat rijmpje) af waren. De vent vond het leuk om ons continu met ´Happy Bruno Group´ te betitelen en ons te vragen of we al met de bomen gecommuniceerd hadden. Toen ik antwoordde dat ze ´not very responsive´ waren, leek hij mij al niet meer echt te waarderen.

Dezelfde dag pakten we nog de bus om op zijn Zuid-Amerikaanse manier de grens over te wandelen naar land nr. 5 van onze reis: Bolivia! Over de grens kwam je al gelijk eerbetogingen tegen aan de president die sinds 2006 aan de macht is, Evo Morales. Aangezien voor het eerst een Indiaanse president verkozen is, gelooft het volk (en met name haar minderheden) eindelijk dat er verandering komt aan de armste positie van het land tussen de economieën van Zuid-Amerika. Demonstraties op de hoeken van straten, zijn de normale orde van de dag. Mensen denken eindelijk een stem te hebben, en proberen door afsteek van vuurwerk de aandacht van de machtshebbers te krijgen. De eerste stad in Bolivia die ik aandeed was Copacabana. En nee, dat is niet degene van dat liedje, die light in Brazilië. De stad is in Zuid-Amerika niet minder beroemd, omdat hier een inmense mozaïekkerk is gelegen. De maagdenbeeld dat voor de kerk staat heeft een bijzondere bijgelovige betekenis in het hart van iedere Boliviaan. Als een taxichauffeur waar dan ook in Bolivia een nieuwe auto koopt, rijdt hij eerst helemaal naar Copacabana op zijn stuk metaal hier te laten dopen door wijwater. Copacabana was in al haar knusheid een heel lief kustdorpje dat vele malen aangenamer was dan Puno. Sinds enkele dagen waren we aan het reizen met twee Amerikanen Greg en Hideki, en dat kwam goed uit. In dit dorp was geen ATM aanwezig en net toen ik mijn laatste Peruaanse geld wilde gaan wisselen in een wisselkantoor kwam ik erachter dat ik drie overduidelijk valse briefjes in mijn handen had. Keihard opgelicht ergens voor een bedrag van zo´n 40 euro! Helaas kan ik niet meer achterhalen waar ze vandaan kwamen, maar gelukkig konden we geld lenen van onze reisgenoten. Vanuit Copacabana hebben we nog een dagtripje gedaan naar Isla del Sol, op de Boliviaanse helft van lake Titicaca. Conditioneel zijn we in redelijk goede doen, dus gooiden we er nog maar even een hike van 4 uur tegen aan over dit bergachtige eiland. Mijn favoriet op lake Titicaca!

Met het besef dat we nog maar 6 weken over hadden, besloten we om dezelfde avond nog de avondbus naar La Paz te nemen. Allereerst wil ik even kwijt dat Bolivia echt een walhalla is voor de portomonnee en voor de mond. Je kan voor 2 euro een zeer culinaire driegangenmaaltijd bestellen die een zegen is voor de papillen. Bolivia heeft tot nu toe de beste en meest gevarieerde keuken die we zijn tegen gekomen. Over de hoofdstad La Paz doen een hoop verhalen de ronde, dat je nauwelijks met waardevolle spullen over straat kan, dat het de meest gevaarlijke hoofdstad ter wereld is, en dat de helft van de taxi´s vals is. In mijn (wellicht naïeve) oogjes totale onzin, want de stad voelde veiliger dan menige stad die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Uiteraard ben ik wel op mijn hoede geweest, maar het bewijst maar weer eens dat je eigen ogen de beste maatstaaf zijn en dat een hoop verhalen opgeblazen zijn. La Paz ligt op 3800 m hoogte en het centrum ligt in een dal. De ligging is imposant, aangezien de stad omringt wordt door het Cordillera Real gebergte, met een aantal bergtoppen boven de 6000 m. La Paz heeft een aantal hele leuke markten, een handicraft markt, waar allerlei kledingstukken, muziekinstrumenten en andere nutteloze dingen spotgoedkoop te vinden zijn. Hier zijn dan ook weer de nodige soeveniers ingeslagen (heb zelfs nog even overwogen om een goede gitaar te kopen) met als gevolg dat mijn backpack nu rond de 17 kg gaat wegen voor de komende weken. En dat allemaal voor het thuisfront! Daarnaast heb je ook nog een gigantische zwarte markt, waar je echt alles, zowel illegaal als legaal, gewoon op straat kan kopen. De meest bizarre markt is toch wel de witchmarket, ook wel heksenmarkt, waar alles op het gebied van magie te kopen was. Ogen, dode lamafoetussen en kippentenen, noem maar op. Ondervond alleen aan den lijve dat ze fotograferende Nederlanders niet echt konden apprecieren.

La Paz had tot voorkort de San Pedro gevangenis waar je een rondleiding kon krijgen van gevangenen zelf. Bewakers zijn er niet meer binnen, en het gevangenen leven binnen in een soort dorp, waar men zelfs zijn eigen celhuur moet verdienen, en sommigen deden dat o.a. met rondleidingen. Natuurlijk een grote drugshandel in cocaïne daarbinnen, maar het scheen een hele indrukwekkende wereld te zien daarbinnen die ik graag van dichtbij had gezien. Wegens het aanstellen van een nieuwe gevangenisdirecteur is het sinds kort niet meer mogelijk om een rondleiding te krijgen, dus daar baalde ik nog wel van.

In La Paz ben ik ook nog getroffen door een hevige voedselvergiftiging, waarbij ik tot dertig keer in een nacht gal heb moeten kotsen, vier dekens me niet konden warm houden, ik bijna geen adem kreeg en ik lag te creperen van de pijn. Heb me oprecht nog nooit zo beroerd gevoeld. Gelukkig was het na 24 uur ongeveer einde verhaal met de pret en kon ik weer de straat op om een van de grootste jaarlijkse festivals van La Paz. Duizenden mensen zijn maandenlang bezig met de voorbereidingen om kostuums te maken en alle dansen en muziekpartijen in te studeren. De straten zijn volledig afgezet, en er komen ongeveer 50 groepen van elk een paar honderd (!!!) man volledig in dezelfde kostuums voorbij gedanst, begeleid door vijftig- tot honderkoppige fanfares. Carnaval in Nederland, eat your heart out!

Vanuit La Paz hebben we nog een aantal trips gedaan in de omgeving. O.a. de kwalificatiewedstrijd Bolivia - Venezuela bijgewoond. Maar dé trip, die op iedere hoek van de straat wordt aangeboden is `Mountainbike the most dangerous road in the world!` Zo gezegd zo gedaan haha. Het betreft een overharde weg varierend tussen de 3 en 5 m breed tussen 4500 m en 1500 m hoogte. Men daalt dus 3 km in hoogte langs een slingerige weg die louter langs afgronden loopt waar je u tegen zegt. Nu denk je als lezer misschien: `Die is van lotje getikt!` Maar je stopt 17 x onderweg en de weg is echt bijna overal heel breed. Je moet uiteraard zorgen dat je met een goede organisatie mee gaat. Ik reed met de beste, op mountainbikes van 2500 dollar en met hele ervaren gidsen. Toch moet je wel je grensen kennen, want in 14 jaar tijd zijn er 11 mountainbikers van de klif afgestort (tegen honderden die het per dag doen), waarvan 3 weken geleden nog een Engelse jongen. En het lijkte me evident dat jullie er vanuit kunnen gaan dat ik een verstandige jongen ben. Toch denk ik dat mijn vader het eerder bij zijn Limburgse heuvelrondjes houdt ;).

Week 15 was wel de week van de fysieke uitdagingen. Want de laatste waar ik over schrijf is er een, waarvan ik tot op heden nog niet weet of het een verstandige was. Het was een hike (weliswaar bij met een zeer ervaren agency) om in enkele dagen de top van de Huayna Potosi te bedwingen. En zonder dollen, deze ligt op 6088 m! Op voorhand wordt al gezegd dat zo´n 25% moet afhaken wegens hoogteziekte in de vorm van extreme misselijkheid, braken, duizeligheid of hoofdpijn. Ik zou wel zien...

Dag 1 van deze hike betrof een training in het gebruik van een ijsbijlen en crampones (ijzers met punten onder schoenen), waarbij we in een gletsjer van de berg op 4700 m gingen oefenen in het bestijgen van ijswanden met materiaal. Op zich zou je in de daaropvolgende dagen alle ijswanden kunnen ontwijken op de weg naar boven, dus er zat ook gewoon een hoge funfactor aan. Renée had ik uiteraard ook weten te overtuigen tot deelname aan deze trip. Na eerst vloekend tegen de ijswanden op te gaan (omdat ze haar voeten te schuin in het ijs prikte), had ze uiteindelijk de smaak te pakken en wist ze goed omhoog te komen. Toch voelde je al op dag 1 dat op deze hoogte iedere inspanning drie maal zo zwaar weegt. Na dag 1 sliepen we in het base camp op 4700 m hoogte. Dag 2 zouden we gaan naar 5100 m hoogte, en vrij korte hike, maar wel met bijna 20 kg bepakking op de rug, incl. IJsschoenen, sneeuwpak, ijsbijl, crampons alle warme kleren enz. Ookal zou het maar 3 uurtjes duren, het was wel een aardige fysieke test over steile hellingen vol met louter losliggende stenen. Vroeg in de middag wisten we het High Camp te bereiken op 5100 m hoogte, net onder de sneeuwgrens. ´s Middags werden we nog door een aantal van onze gidsen gevraagd om mee te gaan rockclimben even verderop. Alleen de vier Nederlanders uit onze groep (van 7 toeristen) bleken geïnteresseerd te zijn. Dit waren aardig technische klimmen die eerst (ongezekerd) werden uitgezet door ons gidsen waarna wij ze gezekerd konden proberen. Rockclimbing zou wel echt iets voor mij kunnen zijn, ware het niet dat de grootste Nederlandse heuveltop rond de 320 m ligt. ´s Avonds was het rond zes uur naar bed om te proberen een aantal uurtjes slaap te pakken voor de volgende dag. Helaas zou de nacht ijskoud zijn, ondanks de 5 lagen kleding die ik aanhad. Dus veel slaap had ik niet gepakt.

Plan voor dag 3: om 00.30 uur weer op staan om gauw nog even wat thee weg te werken en dan in een pikkedonker de laatste 5-6 uur naar de top de klimmen door het ijs en de sneeuw om om 06.30 de top te bereiken en de zonsopgang te aanschouwen. Onze groep bestond uit 7 toeristen. Op de laatste dag is voor iedere 2 mensen 1 gids aangesteld. Je begint in je volle sneewpak, ijsschoenen met crampons eronder, ijsbijl en dagrugzakje met water en chocola aan de op voorhand al loodzware test. Ik zat met Renée vast aan een gids op een meter van elkaar. Alleen het bundeltje licht van je hoofdlamp is hetgeen wat je voor je hebt. En dan is het stap na stap je zelf vastzetten in het ijs. Renée voelde zich al vanaf het begin die dag erg misselijk, dus ik betwijfelde of het voor haar wel verstandig was om te beginnen aan deze klim. Mentaal was ze duidelijk, en met een sneer van haar kant wist ik dat ik voorlopig nog maar even wijselijk m`n mondje kon houden. Het volgende uur werd ze toch echter veel duizeliger en werd er door onze gids geopperd dat ik maar beter met een andere groep kon meegaan. Onder het motto `Samen uit, samen thuis` vond ik dit natuurlijk gelul, en maakte ik duidelijk dat ik voorlopig bij Renee wilde blijven. Op een gegeven moment kwam voor mij het dilemma dat de laatste gids ons zou passeren en dit de laatste was waarbij ik mee kon. Renée had inmiddels om de 20 stappen weer even rust nodig, en stond erop dat ik met de laatste gids mee zou gaan. Uiteindelijk gaf ik dan toch maar toe. Renee kon in haar eentje met haar gids op haar tempo door en ik werd aan een andere gids Rogelio vastgekoppeld samen met een Duitser. Niet wetende dat deze een machine was en in driemaal zo hoog tempo richting top stoomde. Een voor een haalde we toeristen met gidsen in, in het pikkedonker en ik voelde langzaam dat de zuurstofvoorraad drastisch kelderde. Iedere stap werd zwaarder en zwaarder. Na een tiental stappen was ik soms weer compleet buiten adem en gelukkig respecteerden de Duitser en mijn gids dat ook. Etenslust en drinklust verlies je bijna op de berg, want alles komt ijskoud aan op de maag. Met een dubbel gevoel zette ik door, Renee inmiddels al ver uit het zicht. Op honderd meter voor de top had ik het idee dat we verreweg de eerste waren. Mijn benen wilden op zich nog wel, maar qua ademhalen voelde ik wel echt dat mijn lichaam heel weinig zuurstof had op deze hoogte. De gids stelde ons voor een dilemma. Je kon een makkelijkere weg kiezen richting top of een moeilijkere: rechtopomhoog een ijswand van 100 m en een helling van bijna 60 graden. De Duitser zei volmondig ja tegen de moeilijke en onder de voorwaarde dat het echt te doen was voor mij stemde ik in. Ik kan jullie zeggen , dat ik om de 3 stappen op die laatste ijswand echt half stierf. Compleet buiten adem, wilden mn benen ook niet meer en moest ik echt om de paar meter rusten om zuurstof te krijgen. Terwijl ik mijzelf met de crampons en de ijsbijl staande hield op de wand, zag ik dat de zon zijn eerste stralen liet zien. De kou was zo snijdend in het gezicht, maar ik wilde het halen. Er waren echt momenten op die laatste ijsmuur dat ik dacht dat het niet ging halen, maar mijn gids loodsde me er overheen. Puur op armkracht heb ik mijzelf via de ijsbijl naar boven weten te trekken en bereikte als eerste de top, exact met zonsopgang. Magnifiek! Ik zat op een van de hoogste punten van Zuid-Amerika in de opkomende zon op adem te komen. De top was louter een dun richeltje waar je net op kon zitten. Het zou nog tien minuten duren voordat de eerste andere mensen (via de makkelijkere route weliswaar) de top zouden bereiken.

Nu ik niet meer in beweging was, verloor ik al gauw al het gevoel in vingers en tenen. Ik wilde zo snel mogelijk dan ook weer naar beneden, met name ook omdat ik wilde zien hoe het gesteld was met Renée was gesteld. We daalden via de makkelijkere route langs de top af (die helemaal niet zo makkelijk bleek; een verdomd klein richeltje langs een ravijn). In de zon was het gelukkig wel een stuk aangenamer. Langzaam kreeg ik weer gevoel terug in handen en voeten. Zonder stoppen zijn we teruggehiked naar het High Camp, zonder enig spoor van Renée. Ik kon er dus vanuit gaan dat ze vroegtijdig had moeten omkeren met haar gids. Het kon eigenlijk ook niet anders, aangezien het laatste gedeelte zo zwaar was en ze in haar doen die top nooit gehaald zou kunnen hebben, hoe groot de wilskracht ook was. Beneden bij het high camp trof ik haar compleet gesloopt in dr slaapzakje aan, zeer teleurgesteld dat haar lichaam het niet had aangekund. Als de hoogteziekte je te pakken krijgt, kan je nog in een goede conditie zijn, maar dan kan je er helaas gewoon niets tegen doen. Toch was ze wel blij dat ik de top had weten te halen. Ik ook, maar het was allesbehalve een `amateurklim` geweest. Maar wel een van de vetste dingen die ik ooit heb gedaan. Een once-in-a-life-time-experience.

Inmiddels zijn we al weer een week verder en heb ik ook nog een tocht in de amazone gedaan, maar daarover volgende keer meer. Totaan de grens van Chili hebben we nu al van alles volgepland staan, omdat de tijd inmiddels begint te dringen. Nog maar vijf weekjes en dan al weer terug naar huis.

We treffen elkaar snel weer in Nederland, maar eerst nog even een paar keer via deze weblog!

Er staan zo´n 200 nieuwe foto´s online verspreid over 3 nieuwe mappen `Week 13 Peru, Week 14 Bolivia en Week 15 Bolivia`. Zie voor deze foto´s www.picasaweb.google.nl/b.zegers

Mocht je echt tijd over hebben, zie Renée haar kant van het verhaal op reneekeijsers.reismee.nl