Mijne zeergewaardeerde lezers,

Schrijfend vanuit een van de meest epische plaatsen ter wereld (Ollantaytambo in Peru) breng ik U mijn update van de laatste week in Panama. Uitkijkend over de ruines van een oude heilige incastad en een dorpje dat uit haar voegen past van culturele waarde midden in de Andes kan ik louter zeggen dat ik keer op keer weer ruimte moet maken voor de impressies die op mijn netvliezen gebrand worden.

Laat ik teruggaan naar zo´n twaalf dagen geleden. Ik had verhaald over de maagdelijke San Blas eilanden in Panama waarna ik weer terug gekeerd was naar onze vaste basis Luna´s Castle, gesitueerd in Panama City. In de anderhalve week die volgde, werd Panama City het epicentrum van het web van waarvandaan ik, nog steeds met Renée aan het elastiek, een heleboel eendaagse of meerdaagse bezoeken heb gedaan in de omgeving.

De eerste was een uitstap was richting de oudste Spaanse conquistadorenstad van Panama, genaamd Portobelo. En nee, de naam heeft geen enkele relatie tot de befaamde paddestoel, maar betekent vrij vertaald in het Spaans ´mooie haven´. Het diende als grootste vestingstad aan de Caribische kust en had ooit een grote functie als havenstad richting het Spaanse koninkrijk. De afstand van deze stad naar de Pacifische kust van Panama is een van de kortste over de gehele isthmus. Ookal, waren de verwachtingen van dit land groot voor de Spaanjaarden, het land had helaas niet het goud dat ze zochten. Het welgewilde goud was echter wel te vinden in het met Inca´s bevolkte Peru. Via een zeeroute van Peru naar Panama werd ooit veel goud vervoerd en uiteindelijk langs de rivier de isthmus vervoer met ezels richting de stad Portobelo, alwaar de Spaanse gallioenen rijk beladen weer naar Spanje vertrokken. Het was dus een belangrijk punt om te verdedigen, maar het duurde niet lang voordat Engelse en andere Europese piraten dit land als een interessant verlengstuk gingen zien voor het uitbreiden van hun bezittingen. De bekende Britse piraat Henry Morgen heeft dan ook de stad meer dan eens ingenomen. Hedendaags zijn er nog veel ruïnes te vinden van de oude Spaanse forten. Helaas voor ons had het regenseizoen ook dit plekje gevonden en moesten we ons redden in de voornamelijk stromende regen. No hard feelings, de regen is immers van groot belang voor de Panamezen; niet alleen vanwege haar agriculturele waarde, maar ook omdat Panama het enige land in Latijns-Amerika is waar je water uit de kraan kan drinken. De dag die volgde was rampzalig, omdat we ongeveer 1,5 uur op een bus gewacht hebben. En net toen de bus aankwam, was ik de sul die mijn telefoon was vergeten in het hostel. Weer een uur later bevonden we ons eindelijk in de bus naar La Guiara, een afgelegen zwart bevolkt dorpje verder in oostelijke richting. Vanuit hier een kort bootripje van 5 minuten naar Isla Grande, wat volgens mijn Lonely Planet bijbel een heerlijk eiland was om te chillen, te snorkelen en te duiken. Na ons behaalde certificaat in Nicaragua, wilde we graag ook hier een duik proberen. Wat bleek, het hoogseizoen was compleet voorbij en het hele dorpje op het overigens prachtige eiland was uitgestorven. Ik kon me indenken dat het een groot feest kon zijn in dit dorp, maar werkelijk iedere bar en zelfs het duikcentrum was gesloten. Desalniettemin was de rust des te groter, en heb ik de lekkerste en grootste lobster (leven in de pan uiteraard) gegeten tot nu toe. Buen Provechas!

Een toetje bewaart men immer altijd voor het laatst, gewoonweg omdat deze meestal het lekkerste is van de maaltijd. Om dezelfde reden hadden we het Panamakanaal voor onze laatste week in Panama bewaard. De volgende dag zijn we dan ook via de Caribische kuststad van het kanaal, genaamd Colon naar de grote Gatun Locks getrokken. Colon was de stad waar ik werkelijk het meeste kippenvel van heb gekregen tot nu toe, dat wil zeggen in negatieve context. In deze stad heb je het gevoel dat er 1000 Argusogen in je nek je aanstaren. Politie ondervraagt je zelfs wat je komt doen, omdat het gewoon een hele gevaarlijke plaats kan zijn en verzorgt desnoods een escorte terug naar het station. Natuurlijk wil ik jullie op het hart drukken dat ik ingelezen en wel uiteraard hiervan op de hoogte was. De naargeestige plek diende louter als tussenstation naar de grootste van de drie sluizen van het Panama kanaal, de Gatun Locks. De gigantische sluizen van Gatun, hebben het mooiste uitkijkpunt van allemaal. Al sinds 1903 zijn dezelfde sluizen in gebruik en op zijn kant het grootste bouwwerk ter aarde, zelfs groter dan de Eiffeltoren. Ze zijn groot genoeg om in elk zijn driedelige ´Locks´ de Titanic te kunnen huizen met nog ruimte te over. Kortom, indrukwekkend! Schepen worden hedendaags nog steeds gebouwd met de afmetingen van de sluizen in het Panamakanaal. We kregen de kans om een aantal van de grootste tankers en vessels hier doorheen geloodst te zien worden. Een spectaculair proces voor het oog. De schepen hebben links en rechts nauwelijks een halve meter speling! In drie stappen worden bij de Gatun Locks de schepen van zee naar het 25m hogere meerniveau gebracht. In slechts tien minuten stroomt er 100 miljoen liter water uit de sluizen. De tanker betaald voor het Panamakanaal een tol van zo´n twee ton drie ton en een klein jachtje betaald nog steeds zo´n duizend dollar om er doorheen te mogen.

Terug in Panama City, zijn we na een dagje functioneel shoppen op Renée haar aandringen naar het laatste strand gegaan, Santa Clara. De trip van 3 uur bracht ons naar het midden van Panama, een breed strand aan de Pacifische kust. De laatste tan werd zoveel mogelijk uit het zonnetje gehaald, want onze verwachting voor Peru was weinig warm weer. De verse ceviche geserveerd werd aan het strand was goddelijk. Het is een soort locale koude soep van rauwe vis en garnalen in veel limoensap, wellicht voor de lezer bekend. Renée moest ik uiteraard van dit strand af slepen omdat dit haar laatste zou zijn in het warme Centraal Amerika.

Wederom brachten we een nachtje in Panama door waar het altijd heerlijk socializen was in ons hostel, dat bijna als thuis begon te voelen. Het verbaast me nog steeds hoe gemakkelijk je een leuke tijd kan hebben met volledig onbekenden. Onze laatste uitstapje betrof El Valle, een dorpje gelegen in een soort krater omring door bergen in Centraal Panama. Het dorpje had al lang op onze agenda gestaan, maar we waren er helaas nog niet aan toegekomen. Hier was was het nog even gezonde berglucht opsnuiven in een heerlijke omgeving. Op aanraden van een rentenierende Amerikaan bezochten we een locale dierentuin. Mijn verwachtingen waren niet al te hoog, maar integendeel de zoo was rijk met allerlei dieren die je vooral van heel dichtbij kon aanschouwen. Daarnaast hebben we nog een hike gedaan naar een waterval, die eindigde in een groot hondeweer. Ons kleine dagrugzakje werd volledig doorweekt en we wilden dan ook zo snel mogelijk terug naar Panama City voor droge kleren. Eerst nog wel even drie uurtjes in een bus zitten…

De volgende ochtend vroeg zou onze vlucht vertrekken naar Lima Peru en was het tijd om afscheid te nemen van Centraal Amerika, dat inmiddels in al haar veelzijdigheden een grote plek in mijn hart had weten te bemachtigen. Toch overwint mijn nieuwsgierigheid het, want qua culturele waarde moeten Peru en Bolivia een godgeschenk worden. Imiddels ben ik net begonnen aan de magische Inca Trail en ik kan nu al niet wachten om jullie mijn impressies met de pen te beschrijven.

Ik ben nu even vier dagen van de radar verdwenen, maar daarna beloof ik jullie een verhaal om de vingers bij af te likken. Mijn verhalen zijn wel eens beter geweest, maar momenteel schrijf ik met enige haast omdat het internetcafe zo gaat sluiten.

We meet again!

Bas

Voor de foto´s van week 11 in Panama zie wederom http://picasaweb.google.nl/b.zegers

Voor Renee haar weblogverhaal, zie reneekeijsers.reismee.nl