Goeie voornemens zijn er om nooit vervolgens nietnageleefd te worden: zodoende mijne dames en heren, mijn verlate update... Ik word al weken geleefd door een prachtig geel zonnetje dat onverstoorbaar hoog aan de hemel staat. Het is haast een perpetuum mobile, ze geeft energie, maar raakt nooit op hier... Zij geeft mij het gevoel dat ik altijd die gebruinde adonis ben, waarvoor de vrouwelijke tegenhangers mij hier aanzien. Het leek een gevoel van gelukzaligheid te zijn, die reeds zo versmolten was met de tijd dat het, als zijnde een ware symbiose, met mij was vergroeid. Totdat... er een substantie in de vorm van een miniscuul druppeltje op mijn rechtervoet neerplofte en uiteenspatte. Dat ene druppeltje was zo shockerend dat ik het tafereel zou kunnen vergelijken met het gelaat van de Paus als het grootste glas-in-lood raam van de Sint Pieter in Rome aan diggelen wordt gegooid.
Het regenseizoen heeft onomkeerbaar haar intrede gemaakt. Ik beloof jullie dat ik nog nooit zoveel regen in één week Nederland gezien heb. Plenzen dat het deed! De eerste week van het regenseizoen begon niet met een kort intermezzo van een paar druppeltjes in een hele dag zon, maar storte gelijk zoveel liters H2O op dit land dat heel Afrika tot 2020 genoeg zoet water zou kunnen hebben. Kortom, lieve vrienden, ook hier blijkt het te kunnen regenen. Twee weken later is de metamorfose al weer doorgemaakt en weet ik dat het de ene dag stralend kan zijn en de volgende dag hondeweer kan zijn. Renée kan nu weer een glimlach op mijn gezicht zien, die op het moment van schrijven verschijnt nu ik mijn eerstealinea terug lees. Eigenlijk is het ook wel verdiend, want ik was verwend, en het houdt me wakker voor als ik weer naar ons polderlandje terug moet eind juli...

Terug naar een chronologische volgorde. Laatste keer schrijven was in David waar ik net Panama binnenkwam. Vanuit David ben ik richting de Caribische kust gereisd naar Bocas del Toro, een eilandengroep aan de Caribische kust net over de grens in Panama. Costa Ricaanse invloeden hebben er voor gezorgd dat deze plek een hotspot is geworden voor buitenlandse investeerders. Toeristisch gezien een mierennest, maar de relaxte 'zwarte' sfeer die er hangt heeft zich tot nu toe goed weten te verzetten en deze plek toch nog bijzonder te maken. Zonder dit heerlijk vriendelijke sfeertje in Bocas Town op Isla Colon zouden wij het niet vier dagen hier hebben uitgehouden, want zoals bovenstaand al suggereerde, het was vier dagen achtereen hondeweer. Er zijn hier zoveel backpackers te vinden, dat we al gauw een enorme groep om ons heen hadden gevormd, van Nederlanders, Britten, Schotten en Noren waarmee we vier avonden lang gefeest hebben. Wat betreft Koninginnedag denk ik dat ik achteraf een betere fiesta heb gebouwd dan het gros thuis in Nederland, dat overigens terecht verslagen naar de buis heeftgestaard. De avond ervoor hadden we soepel gebabbeld met een Amerikaan die een resort aan het bouwen was op een van de onaangeraakte eilanden in Bocas. Toen we vertelden over Queensday werden we terstond uitgenodigd om deze nationale feestdag te komen vieren bij zijn resort, inclusief alle Nederlanders die we konden verzamelen. Onder het motto 'Wir sind die Hollander, wir kommen mit zun allen', stond ik stipt om 09.00 uur met kater en al te wachten op de boot. Enigszins bang dat hij niet meer zou komen, toch maar even een belletje gedaan en gelukkig kwam hij er gelijk aangeraced met zijn speedboat vanaf Bastimentos. Rest van de dag betekende een ongelofelijk GRATIS verblijf. Onder motto nummer 2 ' SUPERMOOI SUPERDUUR' heb ik de hele dag bij zijn resort in de buitenlucht met pooltafels en jacuzzi´s geleefd. Ook al was er veel regen die dag hebben we uiteraard een Koninginnedag waardige party gebouwd; we zaten met zijn vijftienen in één jacuzzi, en verzorgden de locals alleen maar cocosnoten gevuld met rum. Het naarbijgelegen strand ´Red Frog Beach´ (strand waar je veel rode boomkikkers kon spotten) diende als uitvalsbasis voor wat vermakelijk bodysurfen. De vlag van Panama is toevallig een kopie van de Nederlande met een symbooltje erin, dus we hadden allemaal bandana´s gekocht waarmee we Bocas ook nog ´s avonds onveilig hebben gemaakt. Zie vooral de foto's op mijn fotopagina van Picasa.

Ookal heb ik mij prima vermaakt in Bocas del Toro, vergeleken met het Nicaraguaanse Little Corn Island wist de omgeving mij niet heel erg te imponeren, wellicht dankzij de voortdurende regen. Na vier dagen was het dan ook wel echt even tijd voor wat afwisseling in de bergen en hopen op wat beter weer. Naar een tip brachten we deel II van week 1 door in het nieuwe Ecohostel ´Lost and Found´, een prachtig hostel op de top van een cloudforestberg. Een cloudforest is inherent aan veel regen, dus ook hier werden de pannetjes nat. Toch was deze plek heerlijk chillen tweedagenmet max 6 personen, maar door regen weinig anders gedaan dan spelletjes, tafelvoetbal, heel seizoen 2 van Lost gekeken en de koelkasten leeggegeten. Op zijn tijd nog even een prachtig uitzicht over de vallei met de enige vulkaan Baru van Panama, om vervolgens weer in de dikke wolken en dus regen te belanden. Het hostel had tevens een tamme Kinkajoo, een soort kruising tussen een kat en een klein beertje. Genaamd Rocky, was ze gered van ernstige verwondingen en omdat ze zo jong was ze niet meer in staat terug te keren in het wild. Kinkajoo's zijn nachtdieren, dus 's avonds kon je in haar kooi worden gelaten voor een speelkwartiertje. Nieuwsgierig als ze was, kauwde ze op alles wat uitstak, en het ze rende als een gek over je heen. Gelukkig was het allemaal onschuldig, al wist ze een andere Nederlander Boaz goed in zijn neus te bijten haha. Na twee dagen regen, werd ikhet nogal zat, dus zijn we maar teruggegaan naar David om daar de nachtbus te pakken naar Panama City.

Vanwege het feit dat er tijdens de nachtbus sporadisch een soort van brandalarm boven mijn hoofd afging, had ik geen oog dicht gedaan in de nachtrit. Het leek de locals niet te storen. In de schemering van de ochtendglorie kwam ik aan in de wijk Casco Viejo waar ons hostel gesitueerd zou zijn. Twee zwaarbewapende politieagenten hielden ons gelijk staanden en even bevloog mij de angst dat ik wederom vanwege mijn ongeschoren boevenkopje het slachtoffer was geworden van een tassencontrole. Integendeel, de agenten vertelden ons dat dit gedeelte van de wijk geen plek was om in het donker rond te lopen. Ze gaven ons galant een escorte naar ons hostel Luna´s Castle. Het enige waar mijn hoofd naar stond was een zacht kussen, dus toen ik hoorde dat we tot 12.00 uur uitchecktijd moesten wachten op een bed, gaf ik de arme nachtportier een blik die hij zich nog lang zal heugen. Ik ben maar in de openbare ruimte gecrasht op een bank. Eenmaal wakker geworden rond twaalven, merkte ik dat we echt op een prachtlocatie zaten. We keken uit over de Panama baai met daar achter de Skyline met al haar wolkenkrabbers. Zelf bevond ik me in het oude gedeelte van de stad, dus mijn ochtendwandeling leverde weer een paar mooie plaatjes op. Renée haar camera had het sinds een week spontaan begeven dus moesten we op zoek naar een vervanger. De gigantische shoppingmall bij Allbrook Airport bleek de plek bij uitstek om dit te verwezenlijken. Bijkomend voordeel was dat luxeartikelen in deze stad spotgoedkoop zijn en Renée dus voor 190,- dollar een van de nieuwste Sony camera´s incl. memory en case rijker was. Volgende dag hebben we in de ochtend Panama Viejo bezocht, de ruïnes van de ouwe vesting gesticht in 1519. ´s Middags was het voor mij zoeken naar een sportcafé om halve finale Champions League Chelsea - Barcelona te kijken, maar ik kon niets vinden in de ouwe wijk. Toen de eerste helft eenmaal voorbij was, zag ik opeens een TV door een ruit afgestemd staan op de wedstrijd. Een Spaans babbeltje met de eigenaar resulteerde erin dat ik op de bank bij een local de topwedstrijd heb kunnen afkijken. Wat een ontknoping!

Het Panama kanaal hebben we nog maar even als toetje voor het einde van de reis in Panama bewaard, aangezien we nog genoeg in de hoofdstad zullen terugkomen. Daarnaast kan ik vermelden dat ik de 18e zal vliegen naar Lima in een directe vlucht rond 10.00 uur in de ochtend. Omdat het weer steeds onvoorspelbaarder wordt met name aan de Caribische kust, wilde ik eerst nog koste wat kost naar de afgelegen San Blas eilanden. Om 05.00 uur ´s ochtends richting de kust met een 4-wheel drive door de jungle heen crossen op onverharde wegen, waarbij meerdere rivieren doorgewaad moesten worden. Op zich wel een risico, want als het een paar dagen hard zou regenen dan is de terugweg tijdelijk onmogelijk. Aangekomen bij de kust werden we opgewacht door Kuna´s die ons naar de San Blas eilanden zouden transporteren in een motorbootje. De Comarca Kuna Yala is een lange dunne strip van 226 km lang aan de Caribische kust dat ook de San Blas eilanden in beslag neemt tot aan de Colombiaanse grens. San Blas bestaat uit 400 kleine eilandjes waarvan er 40 worden bewoond door de inheemse Kuna stammen. Inclusief vasteland wonen er 70.000 Kuna´s in de comarca, een autonoom gebied met minimale bemoeienis van de Panamese regering. De Kuna´s hebben een eigen wetgeving, bestuur, taal, gebruiken en cultuur. Gezien het feit dat de Kuna´s al sinds 1502 (toen Columbus hier langs zeilde) in contact zijn met de westerse beschaving, is dit geen kleine prestratie.

Wij hebben dus 3 nachten tussen deze stammen geslapen op het eiland Carti, dat bevolkt wordt door zoveel hutjes van in totaal ruim 40 Kuna families dat er nauwelijks ruimte is om tussen te lopen. De lezer kan wel voorstellen dat dit een hele bijzondere ervaring was, want ik zat midden tussen de gebruiken van de Kuna. De vrouwen dragen traditionele kleding, bestaande uit een felgekleurde jurk en een hoofddoek. De meeste vrouwen hebben een gouden ring in het neustussenschot en dragen vele strakke en gekleurde enkel- en armbanden over het gehele beenoppervlak. Leuk detail: de vrouwtjes zijn meestal half zo klein als ik ben. Renée en ik hadden een eigen hutje met daarin slechts twee hangmatten. De hangmat is heilig voor de Kuna, want allerlei religieuze gebruiken zijn er mee verbonden. Je wordt erin geboren, je trouwt erin, je hebt er geslachtsgemeenschap in (het is mij een raadsel?!?) en je sterft erin. Zodra je sterft wordt je erin begraven, terwijl de hangmat in je graf wordt gespannen. Meisjes die net de puberteit bereiken (eerste menstruatie) worden voor 4 dagen in een ceremoniekamer geplaatst. Zodra deze dagen zijn verstreken, wordt er een groot feest gevierd. Ik kan er nog veel langer over hun gebruiken verhalen, maar dat maakt mijn weblog alleen maar langdradig. Schroom niet om er bij mijn thuiskomst naar te vragen. Één ding was wel jammer, je mocht geen foto´s van de vrouwen maken zonder toestemming, tenzij je ze wat geld aanbood of een van hun mooie handwerken kocht. Heb stiekem een aantal plaatjes weten te schieten, maar helaas zijn het er niet echt veel, zult u wel op mijn fotolog merken (zie link onderaan verhaal).

Het mooiste verhaal komt nog, want behalve de paar dichtbevolkte eilanden bestaan de overige 400 eilanden uit kleine paradijselijke eilandjes. Stelt u zich voor: allerlei piepkleine eilandjes met een paar palmbomen erop, de meest maagdelijk witte stranden omgeven door de helderste turqoise zee waar zelfs de Malediven u tegen zou den zeggen. Op sommige momenten springen de dolfijnen op je heen en een snorkeluitrusting biedt toegang tot de mooiste vissen in de omgeven riffen (tot soms ver over de 20 m kon je onder water kijken!) Ik dacht dat Little Corn Island in Nicaragua een sprookje was, maar ik kom werkelijk superlatieven tekort om deze plek te beschrijven. Middagen op een dergelijk verlaten eilandje vertoeven was een marteling voor het zelfbewustzijn. Na drie dagen prachtweer (een waar gelukje op de Caribiën rond deze tijd) op deze eilandjes, vertrokken we toen net de eerste regendruppels de maagdelijkheid van deze plek aantastten. Timing!

Inmiddels schrijf ik weer vanuit Panama City, waar ik weer een hele dag ben bezig geweest om jullie over nu al epische tocht te verhalen. Straks stappen Renée en ik in de bus naar Portobelo, de eerste Spaanse havenstad van Panama, vanwaar ik o.a. op mijn terugweg de grootste van de drie sluizen van het Panama kanaal ga bezoeken. Tot over een week beste vrienden en familie, het gaat mij goed en hopelijk jullie ook. Ik kijk uit naar jullie reacties.

Voor de nieuwste foto´s (zie week 9 en ook week 10!) volg de link naar mijn fotolog:

http://picasaweb.google.nl/b.zegers

Pennend in het zonnetje,

Bas Zegers

PS. Voor Renée haar weblog zie reneekeijsers.reismee.nl