Mij kwam onlangs ter ore dat er thuis reeds was geaccepteerd dat ik ergens in de wildernis lag weg te rotten nadat een koorts van Mexicaanse origine mij de das om had gedaan. Het hele rouwproces zou inmiddels in gang zijn gezet. Me dunkt dat iedereen zo veel om mij geeft. Toch wil ik bij deze toch even het bewijs leveren dat ik gewoon nog vrolijk door de flora en fauna van inmiddels (sinds een dag) Panama rondhuppel. Ik zal niet ontkennen dat er zich een ware radiostilte heeft afgespeeld de afgelopen drie weken. Verklaring hiervoor is onder andere dat ik een tijd in de complete wildernis heb gekampeerd. Toch waren er ook momenten dat er internetvoorzieningen binnen handbereik waren, maar dat ik er gewoonweg de tijd en kracht niet voor had gezien de drukke dagplanning. Na alle ongeruste e-mails van de afgelopen weken heb ik dan toch maar besloten om een volle dag te besteden aan het beschrijven van de hoogtepunten van week 5 t/m 8, het pimpen van mijn weblog en het uploaden van de mooiste foto´s van deze weken. Met name dat laatste kost mij ongeveer vier tot vijf uur werk, met als resultaat dat ernu weer dik 200 nieuwe foto´s online staan. Het besef dat ik dan ook meer dan drie weken te overbruggen heb in onderstaand stuk geeft mij gelijk het voornemen om weer wekelijks mijn weblog bij te werken. Mijn excuses nogmaalsaan iedereen.

Week 5 vertoefde ik zowaar nog in Nicaragua op Isla de Ometeppe, een eiland dat in het grote Nicaraguameer is gelegen. Het meer is zo groot dat het zich gedraagt als een zee, en het is het enige meer ter wereld waar bullsharks in zoetwater leven. Het eiland bestaat uit twee gigantische vulkanen en het zicht vanaf de naderende boot is zo spectaculair dat het lijkt alsof je een eiland gelijk aan dat van Jurassic Park nadert. Na een ruige jeeptour van bijna twee uur bereikten we onze slaapbestemming, Finca Magdalena, een plek die we van een reiziger als een van de grootste geheimen van het eiland getipt hadden gekregen. Bij aankomst bleken we inderdaad een paradijsje op aarde ontdekt te hebben, want onze slaapaccommodatie betrof een boerderij met een soort van Franse uitstraling, omringt door een prachtige tuin met uitzicht over de grootste vulkaan Concepción van het eiland. Ookal is het geschreven woord machtiger dan wat dan ook, toch verwijs ik graag naar de foto´s bij week 5 voor een impressie van de zonsondergang achter de vulkaan daar! Wakker worden was een nieuwe ervaring met de Howler monkeys (oftewel brulapen!) die rondom het hostel je de stuipen op het lijf jaagden met hun tijgerbrul. Door de naderende Semana Santa (oftewel Holy Week met Pasen als afsluiting) zijn we hier ongeveer vijf dagen gebleven, omdat geheel Nicaragua gedurende deze feestweek in een grote nomadentrek richting de kust beweegt. Wij wilden deze drukte graag vermijden. Week vijf was ook meteen verreweg de sportiefste week, want ik heb een dag met een groep mountainbikes gehuurd om naar de andere kant van het eiland te beulen. Gezien de rotsrijke paden die er zijn amper schaduw verschaffen, de weg vervolgens alleen maar klimmetjes kent die elkaar sneller lijken op te volgen dan er dalen tussen passen, maakte dit een loodzware tocht. Aan het einde ook nog eens een uur lopend omhoog hiken om als beloning een 60 m-hoge waterval te bereiken.Het stortendewater van slechts een enkele graden boven het vriespunt bood een welkome verkoeling. Helaas moesten we ook nog terug... Een andere dag hebben we ook nog de kleinere (maar niet minder vermoeiende!) vulkaan Maderás beklommen met een vijftal vrienden. Deze hike hadden Renée en ik toch wat minder zwaar ingeschat. Niet zozeer het feit dat de hike zo´n zeven uur is beslag nam was zwaar, maar meer het feit dat een regenbui in de nacht ervoor er voor gezorgd dat je door modderpaden en -poelen aan het slenteren was en je zelf uit alle macht aan takken moest omhoog trekken. Bovenop kwam je uit bij een kratermeer, waar Renée vrolijk in sprong,en vervolgens merkte dat ze tot haar middel wegzakte in de blubberzooi. Ach, viezer konden we toch niet worden hehe.

Met pijn in het hart namen we afscheid van ons eigenJurrasic Park, maar gelukkig stond er een nieuwe uitdaging voor de deur in week 6: COSTA RICA! We kozen de minder populaire grensovergang in het midden tussen beide kusten, genaamd Los Chiles, door met een boot toch nog iets van de magische river de Rio San Juan mee te krijgen. Met nog maar dertig dollar aan contanten op zak wisten we de volgende pinautomaat te bereiken over de grens. En dan maar hopen dat de ING-bank inmiddels niet is gevallen thuis, zodra je die pinpas in de automaat steekt. Inmiddels had ik naast Renée aan mijn linkerbeen ook nog een andere oerbrabander Carla van 29 jaar aan het andere hangen, waar mee we een tijd in Costa Rica hebben rondgetrokken. My god, het had de oudere zus van Renée kunnen zijn. Ik ging bijna denken dat haar vader ooit met een andere melkmeid de hooizolder is was gedoken. Ik mag Brabanders graag, maar een week Brabantse humor gaf me bijna gekke koeienziekte. Ik ging de meid dan ook al gauw Klara 47 noemen. So far those girls, eerste bestemming in Costa Rica was La Fortuna. De wereld over de grens was shockerend! Voor de grens nog omringd worden door armoede, overvolle chickenbussen met dieren inclusief, bedelende kindjes en ga zo maar door; eenmaal in Costa Rica de dikste SUV auto´s, en gigantische resorthotels die uit de grond schieten alsof het niets is. Vergrijzend Verenigde Staten was duidelijk aan het rentenieren hier in Costa Rica. Culturele autenticiteit bleek hier naar de achtergrond gedrongen te zijn. Eerste reactie was zowel van mij als van Renée was dan ook dat we kort door Costa Rica heen zouden haasten. Toch bleek ook al gauw dat dit land absoluut zijn magie heeft, met name omdat het land zo ontzettend groen is, de prachtigste nationale parken heeft en de gastvrijheid van de lokale bevolking zeer groot is. Ander voordeeltje: de eerste warme douche in La Fortuna was zo goddelijk! In La Fortuna hebben we een dagje uitgerust en zijn we bij ´s avonds de meest actieve vulkaan van Costa Rica, de Arenal, van een afstand gaan bekijken. Je kon bij donker de lavastromen van de berg zien afsnellen, helaas viel mijn camerabatterij uit bij een poging tot vastleggen van dit tafereel. Mijn wens om deze vulkaan te beklimmen werd al gauw de grond in geboord, toen onze hosteleigenaar aka Mister Lava Lava me vertelde dat dat niet mogelijk was wegens het lavagevaar aan alle kanten. Een actieve vulkaan in Guatemala leent zich hier wel voor, en daar kan je dan ook met een stok in de lava prikken. Een reden om ooit in mijn leven daar nog maar eens heen te vliegen. Volgende stop in week 6 was Santa Elena gelegen in provincie Monteverde midden in Costa Rica, een gebied beroemd om zijn mooie nationale parken. Hier hebben we o.a. een nighthike gedaan, waar we vossen, tarantula´s, schorpioenen, slapende vogels en boomkikkers hebben gespot. Nog indrukwekkender was de hike in het Monteverde Cloud Forest. Zoals de naam al suggereert, hier zijn de bomen zo hoog dat de wolken er tussen hangen. Bomen die honderden jaren oud zijn, worden verstrengeld door lianen (Matopalo´s) en vergroeien soms met elkaar in de raarste vormen. Ik met mijn Brabantse aanhang was de eerste die dag die het park inliep, met als voordeel datna drie stappen al een wasbeer voor ons langs dook en we de vogels om ons heen hoorden wakker worden. Ik heb hier ook kolibri´s weten vast te leggen, de inspirerende vogeltjes slaan wel 80 keer per seconde met hun vleugels. En als een mannetje een vrouwtje probeert te imponeren wel 200 keer per seconde.

Next stop na een flinke dag reizen was Montezuma, een kustplaats aan de Peninsula Nicoya (zie voor de reis die we hebben afgelegd de kaart op mijn weblog). De Lonely Planet van 2007 beschrijft deze plaats nog als ´nog niet zo toeristisch en strevend om haar boheemse levenstijl te behouden dat de eerste volken hier bracht´. In twee jaar tijd kan het hard gaan, want toerisme had ook hier de prijzen flink opgedreven. Om de mooiste stranden te ontdekken moest je naar de afgelegen stranden lopen, en de wandeling beloonde de inspanning. Prachtige brede stranden (met name heel diep) waren een lust voor het oog. De lezer denktnu wellicht ´oh weer een strand´ maar iedere omgeving is tot nu toe heel divers geweest en zeker niet saai. Ik hoop dat de foto´s hetzelfde idee geven. Montezuma is een waar hippiedorpje, want je merkt dat menig reiziger hier is blijven steken en zijn brood bij elkaar probeert te verdienen met het maken van kettinkjes en armbandjes. De waterval op een half uur lopen was de mooiste sinds ons vertrek. De locale Costa Ricanen (ook wel Tico´s) klimmen als apen recht omhoog langs de waterval, en ik had echt het idee dat ik nog doden zou zien vallen daar. Ze duiken daar echt van tien meter af, en doen zonodig een backflip en schroef er achteraan. Ik vond mijn 3-m duik al aardig hoog en heb zowaar Renée een beetje van haar duikangst afgeholpen (een urenlange klus!).

Het resterende gedeelte van week 7 bracht ons veel verder oostelijker en hoger landinwaarts bij San Gerardo de Generál, een heel klein dorpje aan de voet van Cerro Chirrípo. Dit gebergte heeft het hoogste punt van heel Centraal Amerika en het streven was om hier de top van de halen. Hoewel ons werd afgeraden de hike in twee dagen te doen, bleven Renée en ik toch koppig in ons initiële plan. Helaas moest je met slaapzak, al je eten voor twee dagen, warme kleding en een gasstel omhoog. Dit resulteerde toch nog in een backpack van tegen de 8 kilo (naar mijn inschatting). Op dag 1 vertrokken we om vijf uur in de ochtend om de eerste vijftien kilometer steil omhoog te klimmen. Het zware aan de klim was dat het laatste gedeelte de zwaarste kilometers betrof, edoch gingen we met goede moed omhoog. De hike was echt prachtig, omdat je door zoveel verschillende omgevingen komt: cloud forests, dry forests, een gedeelte met alleen maar zwarte afgebrande bomen door een bosbrand uit´98 en als laatste een grassige aankomst bij de Crestona Logde (de slaapplaats). Dit eerste gedeelte worden normaal tussen de 6 en 9 uur afgelegd, afhankelijk van je fysieke conditie en ervaring op hikegebied. We mochten de 6 uur en 45 minuten aan tikken! We hadden zowaar twee ervaren hikers ingehaald die een uur eerder waren vertrokken, iets wat een enorme mentale injectie geeft als je ze voor je ziet lopen. Toch moet ik wel toegeven dat we echt compleet gesloopt waren. De temperatuur tegen de avond dook al snel onder het vriespunt (ijskoud!), dus ik was blij dat ik die zware dikke slaapzak had meegsjouwd. Volgende dag zijn we optimistich om half 6 als eerste vertrokken om de ochtendzon te aanschouwen. Met de dauw nog op de laagbegroeide omgeving kan ik niets anders zeggen dat de klim van de laatste vijf km naar de echte top van Cerro Chirípo de mooiste waren van heel Costa Rica. Zie de fotolink onderaan mijn verhaal. De laatste km was de steilste en dus ook loodzwaar, maar het gevoel om uiteindelijk de eerste te zijn op dat magische hoogste punt van van Centraal Amerika (3820 m)is echt onbeschrijfelijk. What a view! Op de helderste dagen kan je zowel de Pacifische zee als de Caribische zee zien. Ookal was dat bij ons niet het geval, het uitzicht was niet minder mooi en de trots niet minder groot. Het vogeltje dat naast mij landde op de top, kon ik wel een rotschop geven, gezien de inspanning die het mij had gekost om dit te bereiken haha. We waren gedurende de tocht van 20 km in totaal 2,5 km recht omhoog gestegen. Vervolgens zijn we dus 20 km helemaal naar beneden gehiked op dezelfde dag en eigenlijk was de terugweg zwaarder dan de heenweg. De belasting op de knieën is op de laatste vijf km zo slopend dat je eigenlijk maar in een roes de berg afrolt. De spierpijn heeft nog een week in mijn benen gezeten.

In week 8 (volgende dag) wisten we niet hoe snel we richting strand konden gaan, want wat waren wij toe aan een een ijskoud drankje in het zonnetje. Plaatsje Uvita was ons slachtoffer en we hadden dan ook het leukste backpackershostel van Costa Rica te pakken. Van pooltafel, hangmatten, een heerlijke bar, een keuken tot spelcomputers en een 1000 DVD-collectie, het hostel was van alle gemakken voorzien voor 10 dollar per nacht (vergeleken met soms 3 dollar per nacht in Nicaragua is dit even slikken). Toch hadden we het wel verdiend. Bij een waterval in de buurt stuitten we met geluk op een surfinstructeur Rama die hier al 20 jaar woonde, die toevallig deze week voor het eerst zijn moeder had overgevlogen om een paar mooie plekken van Costa Rica te laten zien. Gastvrij als hij was, nodigde hij ons uit om met hem mee te rijden naar het strand. Voor een prikje mochten we gewoon zijn surfboards de hele dag gebruiken omdat hij nu toch ´vrij´ had en hij gaf ons nog surfles ook. Volgens hem was ik een waar surftalentje :). Ik weet nu eindelijk hoe mijn zusje zich voelde bij eerste surflessen in Australië, want de kick om op een golf te rijden is enorm. Optimisme leidt tot roekeloosheid en roekeloosheid leidt tot pijn. Want Renée en ik begonnen toch al iets te snel de grote golven te pakken, wat resulteerde in een pijnlijk gekneuste arm van Renée. ´S avonds hebben we nog een gigantische Barbecue gemaakt met wat mensen van het strand bij Rama zijn villa. Te gek, die gastvrijheid! De volgende uitnodiging volgde al gauw, want hij bood aan om ons mee te nemen op een kampeertrip bij nationaal park Corcovado. Met een stampvolle huurauto (stuffed the American way!) , drie surfboards op het dak en drie backpackers, vertrokken we naar hopelijk een nieuw paradijsje. Onze kampeerplekken bij Matopalo waren dan ook prachtig in de volgende drie dagen. Omringd door apenfamilies (ze lopen zelfs over het strand!), scarlet macaws die overvliegen (rode papegaaien), vijftig dolfijnen die recht voor je uit het water springen en nog vele andere dieren, was het inderdaad dat paradijsje waar we op gehoopt hadden. Gedurdende nachtelijke wandelingen kwamen we miereneters, armadillo´s, kinkajoo´s (mix van kat en beer), wasberen, glow in the dark spinnen en blauwe garnalen tegen. Zoals de Puerto Ricaan telkens zei ´AWESOME!´. Ook hier heb ik nog de nodige surfpogingen gedaan, maar de golven waren eigenlijk veel te hoog voor mij (tussen 3 en 5 meter!). De laatste twee dagen van onze kampeerplek waren Renée en ik het toch wel een beetje zat. Niet zozeer met elkaar, maar vanwege alle familieproblemen tussen Rama, zijn vriendin en zijn moeder. (de moeder die kwam uithuilen, iedereenroddelt over elkaarenz.) Dus toen we uiteindelijk in de buurt waren afgezet waren we meer dan blij weer op eigen benen te staan. Desalniettemin hebben we echt een leuke tijd gehad.

Hoewel we nog niet eens IN het nationaal park Corcovado waren geweest, hadden we al zoveel moois gezien. Renée en ik wilden toch nog een hike in het park doen van twee dagen. Helaas zou dit wegens getijden die enkele rivieren ondoorkruisbaar zouden maken tijdtechnisch niet mogelijk zijn in drie dagen. Dus hebben we een eendaagse hike in het park gedaan. Na acht uur in het park rondgehuppeld te hebben en ik weer de nodige kokosnoten had geslacht met mijn technieken die ik geleerd had op Corn Island, was lichaam en geest weer genoeg vermaakt geweest. Hoogtepunt was de enorme tapir die ineens voor ons op het pad stond op 1 meter afstand. Het beest is zo groot als een koe! Hij leek nogal dreigend, gelukkig weet ik dat het herbivoren zijn hehe. Het geluk viel ons ten deel, want ze schijnen heel zeldzaam te zijn om te zien.

Inmiddels zitten we sinds een dag in Panama en hebben we 2,5 week om de schatten van dit land te ontdekken. Zojuist de balans van Costa Rica opgemaakt en het lijkt wel of de portemonnee een gat heeft gehad. Het zijn een paar dure weken geweest, gelukkig dat Nicaragua een hoop compenseerde in kosten. In tussen draait de wereld door, gaat al het wereldnieuws langs mij heen, en ga ik nu richting het eiland Bocas del Toro om daar eens een cocktail te drinken. Na dit verhaal heb ik dat volgens mij wel een beetje verdiend? Of niet? Anyway, keep up the good work aan het thuisfront en probeer zover mogelijk ook eens te genieten van de achtertuin!

Pura Vida!

Bas

FOTO´S: Voor de foto´s van week 5, week 6, week 7 en week 8 zie mijn picasawebsite:

http://picasaweb.google.nl/b.zegers

Voor Renée haar weblog zie reneekeijsers.reismee.nl

NB. Ik vind het zeker leuk om mailtjes en reacties van jullie te blijven ontvangen, want het blijft leuk te horen wat zich er thuis afspeelt. Dus blijf dat alsjeblieft ook doen. Ik probeer, zei het in minder aantal, ook een hoop van jullie mailtjes persoonlijk te beantwoorden zo nu en dan.