Inmiddels zit ik na ruim twee en een halve week al bijna tegen de grens van Costa Rica. De afgelopen periode was ´off the beaten track´, oftewel ik ben buiten de gebruikelijke paden omgereisd, met het logische gevolg dat Internet een schaars product was. Week 3 & 4 betroffen mijn reis naar de Corn Islands en week 5 rond Isla de Ometeppe. Bij deze een update van week 3 & 4 samen met foto´s, en dan zal ik binnen enkele dagen week 5 tot aan het heden verslaan.

Week 3 & 4 in Nicaragua:
Na een slopende reis van 8 uur in boten en 10 uur in bussen bevond ik mij op zondag 29 april eindelijk weer voor een dagje in Granada, na anderhalve week op Little Corn Island te hebben verbleven. Week 3 en 4 in Nicaragua vlogen voorbij en heb zowaar Renée nog steeds niet kunnen dumpen bij iemand anders noch van me af weten te schudden haha. Allereerst moet ik mij verontschuldigen voor alle e-mails die ik meestal laat heb beantwoord, maar die overigens niet minder leuk waren om te beantwoorden.. Het eiland Little Corn is had immers maar één computer met internet die ik 95% van de tijd bezet was en buiten proportioneel duur was. In de toekomst zal ik mijn streven van wekelijks verslag proberen na te leven.

De reis naar de Corn Islands was een vrij bitse, aangezien je voor een groot deel trekt door een dunbevolkt gebied van Nicaragua. Met name een aankomst in de schemering van het dorpje El Rama, had iets weg van een naargeestig stadje waar je alle ogen in de nek voelde. Rond zes uus ´s ochtends gingen we met een snelle boot over de rivier Rio Escondido, een meer dan epische reis met zonsopkomst over de prachtige rivier. De mangroven aan weerszijden van de rivier gaven het gevoel midden in de amazone te verkeren. Vanuit de negroïde Caribische kuststad Bluefields (vernoemd naar de Nederlandse piraat Blewfelt) vervolgens met een ferry naar de Corn Islands, twee eilanden die 70 km uit de Caribische kust liggen. Little Corn Island was ons aangeraden door een duikinstructeur Kevin waarmee we destijds in Leon zijn opgetrokken; zijn verhalen over het eiland een waar understatement vergeleken de werkelijkheid. Om u een kleine indruk te geven: Little Corn is een waar paradijs met nog azuur blauwere zee en nog wittere stranden dan ik ooit op een anzichtkaart van de Malediven heb gezien. Op het eiland rijdt geen enkele auto en er wonen tegen de 700 mensen. Locals klimmen voor een halve euro in de hoogste palmbomen om kokosnoten voor je te halen. De sunsets zijn zo idyllisch dat je biertje als een glas champagne smaakt. Na tien uur ´s avonds valt de hele elektriciteit uit op het eiland om de sterrenhemel op zijn mooist bloot te leggen. Kortom, het was niet zo verwondelijk dat ons initiële plan van 4 dagen op dit eiland verlengd werd met 6 dagen. Om mijn woorden kracht bij te zetten verwijs ik graag naar de foto´s onderaan mijn verhaal.

Slapen heb ik op meerdere plekken rond het eiland gedaan, maar de mooiste plek was toch wel in een palmhutje op het strand op nog geen tien meter van de zee. Hier kwam de zon pal voor onze ogen ´s ochtends op en deed de zee rood verlichten. Viva la vida! Renée en ik zijn beiden aan ons open water duikbrevet begonnen, na de overtuigingskracht van onze Zuid-Afrikaanse vriend Kevin die inmiddels weer als duikinstructeur op het eiland te vinden was. Na vier dagen was het papiertje zogezegd ´in the pocket´ en mag ik waar ter wereld een uitrusting huren en tot 18 meter diep duiken. Duiken is oprecht één van de vetste en stressverlagende dingen die ik ooit gedaan heb, voor zover ik nog stress kon hebben op dit eiland. De koraalriffen waren prachtig met honderden vissoorten en ik heb zelfs op enkele meters van nurse sharks, baracuda´s en hammerhead haaien gedoken! Meest afschrikwekkend was aan het begin nog wel om in de buurt van metersgrote Southern Stingrays te zwemmen (oftewel een vijf keer zo grote variant als waar ik op ben gaan staan enkele weken terug). Maar paps en mams, wees gerust, zolang je niet op ze gaat staan zijn ze ongevaarlijk. Kevin heeft in zijn duikcarriere zelfs regelmatig aan hun vin gehangen. Mooiste moment onderwater was de beleving toen zeven Eagle Rays om ons heen zwommen., een nog grotere edoch onschuldige rogsoort dan bovengenoemde. Aan eenieder die ooit nog voor de keuze staat te beginnen aan zijn duikbrevet raad ik aan het gelijk te doen.

Afgezien van vijf dagen duiken heb ik op Corn Island nog gesnorkeld, en heerlijk gerelaxed op totaal verlaten stranden onder het genoot van een zelf geopende kokosnoot. De verse vischotels bereid in de lekkerste sauzen waren het beste voedsel tot nu toe in dit land, hetzij wel een tikkeltje duurder dan we gewend waren. De nationale rum, Flor de Caña, is te koop voor vijf tot zeven euro per literfles, dus een sporadische rum cola keerde steeds vaker terug in ons dagpatroon.

In de avonden trok ik veel op met mensen van de duikschool waarmee ik al snel een klik gevonden hadden. Met name de Zuid-Afrikaanse grappen versus Nederlanders en andersom met onze instructeur Kevin werden in de loop van de week alleen maar frequenter. Veel tijd heb ik ook doorgebracht met drie Amerikanen uit Montana, die vanuit huis uit erg veel wisten over surviving en vissen. Zij gingen er regelmatig op uit om al snorkelend te speervissen, een sport die mij al snel intrigeerde.

Er zijn een hoop bizarre dingen op dit eiland gebeurd, dingen die we op een gegeven moment alleen maar verklaarden met de slagzin: ¨It´s the Island man, it´s the Island!¨ Meest bizarre voorval was nog wel dat de Amerikaan Kirk ons op een ochtend zei midden in de nacht de zijn wakker geworden van allerlei vreemde stemmen om zijn tentje. Hij sliep namelijk in een tentje die hij verderop teruggetrokken in de bosjes vanaf een verlaten strand had opgezet. Toen het geluid minder werd, is hij toch maar weer gaan slapen. Maar wat bleek, toen hij ´s morgens zijn tent uitstapte, lagen er tien donkere mannen op stukken karton te slapen voor zijn tent. Dit bleken zowaar tien Afrikaanse vluchtelingen te zijn die zojuist de oversteek hadden gemaakt vanaf Somalië! Het verhaal wordt nog sterker, want diezelfde middag zijn de meeste mannen opgepakt. Kirk werd ook meegenomen naar het politiebureau en verdacht van Human Traficking, oftewel mensensmokkel. Gelukkig kon hij na enkele verklaringen dezelfde middag nog het politiebureau verlaten. Toch wel erg lullig voor die vluchtelingen, want een poging tot vluchten uit een derdewereldland eindigde ongewild weer in het uitkomen in een derdewereldland als Nicaragua.

Na tien dagen op Little Corn werd het toch echt wel weer tijd om door te trekken en ik moest Renée dan ook met grote moeite wegtrekken van haar paradijsje. Tranen stonden haar nabij. De reis voor de boeg terug naar Granada was al evenmin motiverend, maar dit land heeft ongetwijfeld nog te ontdekken schatten voor ons in het verschiet. Via een rustdag in Granada is de volgende bestemming Isla de Ometeppe, een eiland met twee grote vulkanen in het op een na grootste meer van Latijns Amerika. Binnen enkele dagen zal ik onze trip op dit eiland verslaan. Op het moment van schrijven zit ik al weer te wachten op de boot van Ometeppe af naar San Carlos om daar over de Rio San Juan de grens over te gaan naar Los Chiles in Costa Rica.

Voor de foto´s van week 3 & 4 zie:
http://picasaweb.google.nl/b.zegers

Leuk om weer jullie reacties te lezen en tot snel!
Bas

P.S. voor Renée haar weblog zie nogmaals reneekeijseres.reismee.nl