Inmiddels is er weer een week in sneltreinvaart voorbijgevlogen, en dit land blijft me keer op keer weer verbazen in zoveel opzichten. Aan het thuisfront zal de tijd door toedoen van de dagelijkse sleur waarschijnlijk langzamer voorbij kruipen dan hier, dus wil ik bij deze jullie lichtpuntje zijn in de dag met een nieuw verhaal en foto´s over het verloop van week 2 in Nicaragua.

Om alle bezorgde reacties op mijn gastenboek even van repliek te dienen: met mijn rechtervoet gaat het weer helemaal goed, althans wat betreft de stingray steek dan. Inmiddels vond een ander insect het leuk mijn voet te grazen te nemen en ben ik nog op een steen gesprongen in de zee, dus op mijn voet lijkt nog een grotere vloek te berusten dan de bermudadriehoek. Afzagen met de Multitool van de jaarclub heb ik nog even overwogen, maar uiteindelijk toch maar van de baan geschoven. Maar wees vooral niet ongerust, lopen gaat nog prima. Voedsel is hier, in tegenstelling tot alle verhalen voorafgaand van kennissen, over het algemeen prima te eten. Zowel lokaal eten als westerse invloeden kan onze maag prima verdragen. Alleen Hollandse kaas mis ik wel, maar waar in de wereld is dat niet het geval? Slaapaccommodaties en hostels zijn tot nu toe in bijna alle gevallen goed voorzien in al hun faciliteiten, hygiëne en sociale plekken, een uitzondering daargelaten. Bovendien is de` Lonely Planet` reisgids echt mijn bijbel geworden en tips van medebackpackers stromen ook binnen. Kortom, weinig om bezorgd over te zijn, behalve de corrigerende rechterhand van Renée die soms uit onverwachte hoek kan komen.

In week 2 vervolgde ik (opvallend genoeg nog steeds met Renée) mijn reis van Esteli naar Matagalpa. Aan de laatste stad zelf niet heel veel bijzonders te zien, maar het contrast met de omgeving was des te mooier. Vanuit hier hebben we de plantages bezocht van met name koffie is nabijgelegen dorpje Selva Negra (oftewel zwart woud), ooit gesticht door Duitsers die door de vruchtbare vulkanische grond de kassa al hoorde rinkelen. De tour rond de plantages hadden we helaas net gemist, dus besloten we zelf over de lokale wandelpaden in het bos te gaan lopen. We vonden ´sendero romantico´, i.e. romantische pad, wel uitdagend genoeg klinken. De wandeling langs wilde soort miereneters en brulapen was mooi, alleen hebben we de laatste niet kunnen zien. Renée vond het leuk om in haar enthousiasme romantisch vol door haar enkel heen te zakken, waardoor ik mij binnen luttele seconden in een soort Romio en Julia tafereel bevond; Ik door mijn knieën gezakt met de arme meid in mijn handen terwijl ik tegen een gelaatsuitdrukking aankeek dat veel van sterven weg had. Met een verbeten blik heeft ze de wandeling toch afgemaakt, en ik moet toegeven ze gedroeg zich als een bikkel waar ik louter respect voor kan hebben.

Na de minst comfortable nacht in een hostel tot nu toe zijn we in de drukkende hitte via overvolle chickenbussen doorgereisd naar Granada. (zie de routekaart op mijn weblog). Onderweg werd er nog een stervend schaap van het dak getild, die de hitte niet meer kon verdragen. In tegenstelling tot Esteli en Matagalpa troffen we in Granada het sociale backpackers epicentrum van het land aan. Hostel ´the bearded monkey´ was tot nu het het leukste hostel dat we zijn tegengekomen. De gigantische patio met een bar, grote planten en vele hangmatten was uiterst relaxt te noemen en lezers die hier ook zijn geweest, zullen dit kunnen beamen. We hebben hier dan ook vier nachten vertoefd. Granada zelf is een heerlijke stad aan het grote Nicaraguameer en heeft niet verwonderlijk ooit als hoofdstad gefungeerd. Ooit waren Leon en Granada in strijd verwikkeld als belangrijkste stad van het land, en in een verleden brak er zelfs een burgeroorlog uit. Managua is als een soort van compromis tussen de twee als hoofdstad gekozen en inmiddels uitegroeid tot verreweg de grootste stad. Als je het met locals over Leon hebt, is de rivaliteit tussen Leon en Granada nog steeds merkbaar. Een aantal kerken hier bieden een fantatisch uitzicht over de stad en het meer, zie hiervoor de fotobeelden. Vanuit Granada hebben we samen met onze Colombiaanse vriend James een tour gedaan over de vulkaan Mombacho die in de verte vanuit de stad zichtbaar is. Na een flinke training van de kuitspieren gedurende de hike naarboven hadden we een heerlijk uitzicht over de grootste krater van de vulkaan en het Nicaraguameer, het op éen na grootste meer in Latijns Amerika. De vulkaan is al eeuwen slapend en volledig begroeid, maar in de verte kun je de actieve vulkaan van Masaya zien roken. Onze lokale tourguide wist extreem veel van de lokale flora en fauna, en boeide ons in het lokale koffiemuseum ook met vele verhalen. De wandeling van twee uur sloten we af met wederom een spectalaire onderneming, genaamd de canopy tour. Via zestien platformen hangend aan een kabel over de boomtoppen scheren met snelheden tussen de veertig en vijftig km/huur. Superman was er niets bij.

Op onze laatste dag hebben we de markten van de nabij gelegen stad Masaya bezocht, waar alle lokale handwerken van de naburige dorpjes te koop zijn. Uiteraard een hoop troep, maar er zijn ook prachtige geweven een- of tweepersoons hangmatten te koop. Helaas voor ons geen optie, met nog vier maanden voor de boeg. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat mijn zusje in Australië met 22 kilo om haar schouders heeft gelopen, tenzij ze een persoonlijke slaaf van een medereiziger bij zich had. Ik overweeg nu al om mijn bijna vijftijn kilo terug te brengen naar elf of twaalf. Terug naar de orde van de dag, hebben we ´s middags nog de Laguna Apoyo bezocht, een groot meer dat in een oude krater ligt. De krater zorgt er nog steeds voor dat het meer een aangename temperatuur heeft. De idyllische plaatjes die jullie tussen de foto´s zien spreken denk ik boekdelen. ´S avonds zijn we naar een lokaal live café flink tot het gaatje gegaan met o.a. de guide van de tour die in ons bijzijn ruzie met zijn vriendin kreeg, omdat hij met ons wilde uitgaan. De Nica´s kregen ons flink aan het dansen, en Renée werd door de ene vent na de andere naar de dansvloer gesleurd.

De laatste twee dagen brengen we op het moment van schrijven door in San Juan del Sur, het surfoord van het land in het zuiden aan de Pacifische kust. Gisteren zijn we met een groep travelers naar een geweldig verlaten strand gegaan op een half uur van de stad. De wind is nog steeds erg sterk, en zo sterk dat de golven nu soms wel vier a vijf meter zijn! Mijn beginnende surflessen stel ik dus nog maar even uit. Bij het schrijven over mijn belevenissen kom ik haast superlatieven tekort om al het moois te beschrijven, want het strand was wederom prachtig. ´s Avonds nog in de baai van San Juan del Sur de zonsondergang bekeken en bezongen met een gitaarbegeleiding van een Argentijn en een Canadees.

Morgen vertrekken we voor de grootste reis tot nu toe volledig naar de dunbevolkte Caribische kust om te eindigen op de Corn Islands. Je kan er heen vliegen, maar we hebben besloten om de tocht volledig over land en over de rivier af te leggen. Drie bussen, en drie boten later zullen we op Little Corn Island zitten, zo´n 70 km uit de kust van de Caribische kust. Een aanrader is om te googlen en te zien wat voor een paradijs het daar moet zijn. Over een week zullen de foto´s daarvan te zien zijn. De foto´s van week 2 staan inmiddels op dezelfde picasa weblink als de vorige keer, die jullie altijd kunnen terugvinden onder 'foto´s' via mijn weblog. Voor het gemak, hier is de link nogmaals:

http://picasaweb.google.nl/b.zegers

Het blijft leuk om jullie reacties te lezen, bedankt!

Bas

Voor Renée haar weblog zie:
reneekeijsers.reismee.nl