Hello all,

Op het moment van schrijven weet ik nu al niet waar ik zou moeten beginnen, ookal heb ik vijf dagen te beschrijven. Laat ik beginnen met de mededeling dat alles heerlijk is hier, ik de Spaanse taal beetje bij beetje meester wordt, de vrouwenhier mooier zijn dan ik had verwacht en Renee nog steeds opvallend en boven verwachting goedgestemd is...

De eerste dag Managua begon met een stuk meer chaos dan ik had verwacht. Iedere taxi toeterde ongeveer bij ons passeren. In eerste instantie was ik in de veronderstelling dat dit geheel te wijten was aan het feit dat er een blonde schone naast me liep, maar ook ik kan er wel eens naast zitten. Puur om aan te geven dat ze nog plekken vrij hebben, toeteren ze de oren van je hoofd af. Zes dagen later ben ik er geheel aan gewend. De stad is zelf zo groot als de provincie Utrecht, dus taxi´s voor een dollar per persoon zijn meer dan welkom. Managua heeft als stad verder weinig om het lijf. Het enige dat mijn interesse echt wist te vestigen was de grote armoede die delen van de stad toch echt kenden. Enkele sloppenwijken gebouwd uit pikzwarte landbouwzeilen waren nog maar een schamele afspiegeling van de 50% werkloosheid die het land volgens de boeken kent. De hierop volgende dagen waren dan ook echt een opluchting voor ons, want naast de hoofdstad heeft dit land zoveel moois te bieden.

We zijn nog een nacht in Managua gebleven om de volgende dag al vroeg naar Leon te vertrekken in een bestelbus vol locals. De ervaring leert dat afdingen, hetzij in gebrekkig Spaans, altijd helpt aangezien het volk hier in enkele gevallen hoger inzet bij een tourist dan bij lokale bevolking. Toch betaal je voor een ritje Leon (bedenk 3 tot 4 uur rijden) per persoon omgerekend maar twee euro.Wat een verschil was Leon met Managua; Een en al leven in de stad, overal markten en lokale fruitverkopers. De bouw is hoger dan in de hoofdstad en alle gebouwen zijn in diversiteit en kleuren veel meer aansprekend. Big Foot hostel bleek dé sociale ontmoetingsplek met andere backpackers, waar we gelijk al een Zuid-Amerikaan, Canadees en een Nederlands stelletje uit Groningen leerden kennen. ´s Avonds vloeiden de cervesas (biertjes) al rijkelijk en deden we voor het eerst een poging in het Nicaraguaanse nachtleven. Engels blijkt maar weer dé wereldtaal en is tot nu toe dan ook nog een verademing in vergelijking met ons Spaanse gestuntel. Gezien het feit dat je hier al rond een uurtje of acht goed kan beginnen met uitgaan, lijkt het een beetje op de sporadische Utrechtse vroegborrel, want rond middernacht lig jeal je nest. s´ Ochtends is het een gevecht met de warmte en in bijna alle gevallen wint de zon het van de kater.

Donderdag zou later een onvoorziene wending te krijgen op de stranden van Las Peñitas op 20 km van Leon. Dit dagtripje deden we samen met het Groningse tweetal. Sommige onverharde wegen hebben hier gaten van dieper dan eenmeter, dus stiekem is een grote bus in dit geval een veel beter idee dat een laag bij de grondse taxi. Een lesje voor de volgende keer. Volgens inmiddels tot Bijbel gedoopte ´Lonely Planet backpackersgids´ moeten er nog mooiere stranden zijn, maar Las Peñitas was in onze ogen al zo´n waar paradijs. De langeen zo goed als verlatenstranden metop de achtergrond gigantische palmbomen en cirkelende roofvogels in de lucht staan op het moment van schrijven nog steeds op mijn netvliezen gebrand. Dit laatste misschien vanwege het feit er tijdens onze derde zwempoging zich iets vreemds voordeed. Ookal was in nauwelijk tien meter van de kust, voelde ik een pijnlijke beet in mijn voet terwijl ik op iets stapte. Het had iets weg van een krabhamer die mijn teen vasthad en terwijl ik zo snel mogelijk de zee uitzwom voelde ik de pijn versterken. Eenmaal op het strand gutste het bloed uit mijn rechtervoet en met de doktersraad van Renée kreeg ik ook nog eens te horen dat de wond aldus vrij diep moest zijn. Een aantal locals kleine locale jochiers waren al snel ter plekke en riepen ´una raya´, en al kort daarp werdeen lokale houder uit de surfshop verderopgealarmeerd. Ik bleek een steek van een stingray te zijn, oftewel een pijlstaartrog. De gedachtedat de Australische Discovery Channel icoon hieraan overleden was, deedme aanvankelijk goed schrikken.Met een vacuumpompje werd het gif uit mijn voet gezogen door de surfshopeigenaar en zodoende moest hij dit in het uur erna tot tienmaal herhalen. De pijn was aanvankelijk enorm, maar trok niet verder dan mijn knie. Achteraf kreeg ik een goede pijnstiller en het advies met warm water de pijn te verminderen. Doktersbezoek was niet nodig aangezien de pijn na twee dagen zou verdwijnen. Met een paar goede biertjes in de strandtoko verderop hebben we daarna de pijn maar weggedronken en opvallend genoeg was twee uur later de pijn echt helemaal weg. De sunset was overigens idyllisch te noemen. De volgende ochtend was alle pijn opvallend genoeg al weg.

Vrijdag stond in het teken van weer een hele ervaring, omdat we een vulkaan zijn gaan beklimmen, en lastbut notleast, met een board in één minuut weer naar beneden gaan, ookwel ´vulcanoboarden´.Achterin een pickup met bizarre snelheden door de lokale gebieden heen scheuren. Vergezeld door een aantal Canadezen beklommen we de pikzwarte vulkaan ´Cerro Negro´. Samen met een houten board en een rugzak de stijle vulkaan opcirkelen was zeer indrukwekkend te noemen. Toch was de wind bijna niet te houden naarmate we na een uur bijna de top bereikten. De windsnelheden die gehaald werden waren volgens de tourguide nog nooit voorgekomen en Renee en ik hadden een aantal keer bijna het gevoel van de top af geblazen te worden. Het uitzicht van de vulkaan was magnifiek en de impressies laat ik dan ook maar aan de foto´s over. In een oranje bajesoutfit en beschermingsbril werd ons vervolgens verteld op een board naar beneden te gaan, met de melding dat het steilste stuk bijna 50% helling betrof! Ik vroeg nog of de grote rotsen in de vlakte er beneden soms memorial stones´ waren voor degenen die het niet hadden overleefd. Met zo´n 50 km/h naar beneden terwijl er keien zo groot als appels op je af vliegen was de heftigste sport die ik ooit gedaan heb!

Na het fantastische verblijf in Leon, bevinden we ons nu inmiddels in het plaatsje Esteli. Het volk is hier uiterst vriendelijk en de bejaarde hosteleigenaar wil ons met alle goede bedoelingen helpen. Iets minder socializen hier met medebackpackers maar zeker de moeite waard. Hoogtepunt van ons verblijf hier is het bezoek vandaag aan de waterval Salto Estanzuela. In onze wandeling ernaar toe werden we door een groep vrienden in een pickup opgepikt om ons zomaar een lift aan te bieden. Ze vertelden ons dat ze vandaag gingen aan ´rapelling´ gingen doen, oftewel abseilen door 40m hoge waterval. Er was toevallig vandaag een groep ervaren klimmers aanwezig vandaag bij wie je dit kon doen. Helaas kwamen we net wat geld tekort om dit allebeite doen. Ookal wilde Renée ook graag, was ze een grote schat om dit aan mij af te staan. De klim naar beneden was fysiek heftig te noemen, maar echt heel vet om te doen. Zie foto´s voor een impressie. Uiteindelijk hebben gezellig gegeten met de groep die ons eerder had opgepikt en hebben we ons uiterst goed vermaakt met de Engels sprekende Nicaraguese macho´s. Een telefoonnummer rijker voor een eventueel goed avondje stappen in Managua, hebben we eigenlijk nu pas te tijd genomen om ons verhaal te vertellen in een van de vele internetcafé´s.

Resumerend: we genieten voluit, Spaans is het nog aanpoten enal met al hebben we een onverheersend veilig gevoel hier. Met name ´s nachts hebben we gewoon niet teveel geld op zak als we de deur uitgaan. Terugkijkend opde afgelopen zes dagen, kan ik nu al niet wachten op wat dit land ons nog meer tebrengend heeft.Morgen staat Matagalpa op het programma, een stadje iets meer landinwaarts.

Foto´s gaan we morgen uploaden!We hebben nu helaas geensnoertjes bij ons.

Hopende dat jullie mij en Renée nauwgezet blijven volgen,

Bas

Voor Renée haar weblog, zie reneekeijsers.reismee.nl